Hirudoterapia
W czerwcu 2004 roku Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków FDA uznała pijawki lekarskie za środek leczniczy.
Hirudoterapia /terapia pijawkowa/ została uznana przez Narodowy Fundusz Zdrowia i posiada numer katalogowy 99.991 w Spisie Procedur Medycznych ICD-9.
Jak donoszą źródła historyczne, terapia pijawką lekarską była stosowana już w starożytnym Egipcie, Indiach, Grecji
i Rzymie. Jednak jej rozkwit przypada na przełom XVIII i XIX wieku. Wraz z zaprzestaniem leczenia krwioupustami
i wprowadzeniem farmaceutyków, hirudoterapia odeszła w zapomnienie. Powrót pijawki do łask zawdzięczamy poznaniu działania substancji, które wprowadza ona podczas żerowania do organizmu pacjenta.
Hirudoterapia polega na wprowadzeniu przez pijawkę do organizmu pacjenta tzw. hirudozwiązków – substancji produkowanych przez jej gruczoły ślinowe. Mają udowodnione naukowo bardzo wszechstronne działanie terapeutyczne:
przeciwbólowe,
przeciwzakrzepowe,
przeciwobrzękowe,
przeciwzapalne,
antybiotyczne,
silnie stymulujące procesy naprawcze zachodzące w organizmach pacjentów.
Pijawka lekarska (Hirudo medicinalis) – ciepłolubny gatunek wodno-lądowej pijawki.
Występowanie w naturze:
Występuje w płytkich zbiornikach stojącej lub wolno płynącej wody słodkiej o mulistym dnie, porośniętych trzciną.
Woli małe zbiorniki. Pijawka lekarska jest pasożytem żywiącym się krwią kręgowców. Może wessać 10–15 ml krwi magazynowanej następnie w 10 uchyłkach jelita. Atakuje płazy (głównie żaby), ssaki lub gady. Może przeżyć bez pokarmu do dwóch lat. Przyssanie się i przecinanie skóry przez pijawkę jest bezbolesne, dzięki substancji chemicznej zawartej w ślinie znieczulającej przebicie się przez skórę ofiary. Stosowanie pijawek pochodzących z naturalnych źródeł obarczone jest ryzykiem ze względu na możliwość przenoszenia chorób i pasożytów. Ochrona: W Polsce jest objęta ochroną gatunkową od 1995 roku. W Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt została zaliczona do kategorii VU (gatunki wysokiego ryzyka, narażone na wyginięcie).
źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Pijawka_lekarska
i Rzymie. Jednak jej rozkwit przypada na przełom XVIII i XIX wieku. Wraz z zaprzestaniem leczenia krwioupustami
i wprowadzeniem farmaceutyków, hirudoterapia odeszła w zapomnienie. Powrót pijawki do łask zawdzięczamy poznaniu działania substancji, które wprowadza ona podczas żerowania do organizmu pacjenta.
Hirudoterapia polega na wprowadzeniu przez pijawkę do organizmu pacjenta tzw. hirudozwiązków – substancji produkowanych przez jej gruczoły ślinowe. Mają udowodnione naukowo bardzo wszechstronne działanie terapeutyczne:
Woli małe zbiorniki. Pijawka lekarska jest pasożytem żywiącym się krwią kręgowców. Może wessać 10–15 ml krwi magazynowanej następnie w 10 uchyłkach jelita. Atakuje płazy (głównie żaby), ssaki lub gady. Może przeżyć bez pokarmu do dwóch lat. Przyssanie się i przecinanie skóry przez pijawkę jest bezbolesne, dzięki substancji chemicznej zawartej w ślinie znieczulającej przebicie się przez skórę ofiary. Stosowanie pijawek pochodzących z naturalnych źródeł obarczone jest ryzykiem ze względu na możliwość przenoszenia chorób i pasożytów. Ochrona: W Polsce jest objęta ochroną gatunkową od 1995 roku. W Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt została zaliczona do kategorii VU (gatunki wysokiego ryzyka, narażone na wyginięcie).
źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Pijawka_lekarska
Wskazania do terapii pijawką lekarską:
Cennik: